Rant number 'I lost count'

Not just any rant! Oh no, two languages, hoho!
Because we all know I'm a bisexuallingual

*If you hate reading rants then just skip my status*

Vroeger moest ik lachen als ik ‘Winter blues’ las want, hoe kan je stemming nu seizoensgebonden zijn? Raar toch? Tot mijn verbazing ben ik er de afgelopen jaren (jammer genoeg) achter gekomen dat dit wel degelijk mogelijk is. Ik lachte er vroeger altijd mee toen ik zei dat ik een “zomertype” ben. Maar de koude, wind, permanente verkoudheden en dan nog eens het feit dat ik bijna nooit een stap kan buiten zetten zonder dat het begint te regenen? Het begint op de één of andere manier op mijn humeur in te spelen. Daarnaast heeft het ook een impact op mijn motivatie, wat ik eigenlijk jammer vind aangezien ik zelf ook liever het vrolijke type zou zijn dat gezellig gezonde smoothies en vitamines op instagram promoot, en daarnaast ook nog eens elke ochtend 35km gaat joggen. Maar ’s ochtends bevriezen en daarnaast nog eens rondlopen met 5 zakdoeken (dankzij mijn valling) zijn toch niet aan mij besteed.
Ik blijf momenteel hopen dat de lente dit jaar extra vroeg begint en dat het eind februari al terug 20 graden wordt (ja, dat is niet goed voor ons klimaat, ik weet het). Want ik heb toch wel zonneschijn en warmte nodig om energie te hebben.

Ik doe tegenwoordig dagen over dingen dat ik anders in enkele uren doe. En dan gaat het over dingen dat ik graag doe. Tekenen, schrijven, zelfs van mijn voornemens om eindelijk eens in mijn boeken beginnen te lezen is na meer dan een maand nog niets van terechtgekomen. Daarnaast zijn er ook enkele struggles ivm mijn mental health, (waar ik hier liever niet verder op in ga tenzij je iemand bent met wie ik close ben en hier mee wil over praten). En dat helpt ook niet bepaald om terug gemotiveerder in het leven te staan.

Ik wil op niemand z’n geweten inspelen maar ik merk toch dat ik vaker geen berichten meer stuur naar mensen dan vroeger; onder het motto ‘ze hebben toch drukker dan mij, ze hebben vast geen behoefte aan mijn gezaag’. Wat voor een deel ook wel klopt want ik zie een pak vrienden minder dan vroeger, wat ik overigens begrijp aangezien velen van hen werken, voltijds studeren, werken of bezig zijn met stages etc.

Als ik als die ene vriendin overkom die teveel tegen je praat of na een tijdje te clingy wordt, dan bied ik m'n excuses aan hiervoor. Zelfkennis heeft mij intussen geleerd dat ik behoefte heb aan babbelen, afspreken of toch vaak onder de mensen komen (tja, ik ben nu eenmaal een extrovert)

Daarnaast ben ik zelf werkloos momenteel. Het feit dat vdab mij zo goed als “stalkt” (lees: meermaals verscheidene emails, brieven en “uitnodigingen” op slechts enkele weken tijd) helpt ook niet. Ja, ik wil werken. Maar nee, niet in een supermarkt waar je 5 à 6 dagen werkt, vaak nog in het weekend waardoor ik vaak niet met vrienden kan afspreken en/of weining vrije tijd heb, en die je dan uiteindelijk beschuldigen van geld uit hun kassa te nemen (based on a true story). Toch bedankt voor het aanbod, vdab. Zelf denk ik dat ik toch een iets betere job waard ben, als ik dat al überhaupt mag denken zonder dat jullie dreigen mijn uitkering af te pakken.

Dank aan allen die al de moeite gedaan hebben om dit te lezen. Dit is trouwens niets persoonlijks naar iemand toe. Ik liep er al een tijdje mee rond en in mijn geval helpt het dan om het van mij af te schrijven.

Rant over and out

---
---

*If you hate reading rants then just skip my status*

I used to laugh when I read about ‘Winter blues’, because how is it possible that your mood is influenced by seasons? Weird, isn’t it? To my own surprise I’ve discovered over the past years that it is indeed possible (sadly). I used to laugh when I said that I’m a “Summer type”. But the cold, the wind, permanent colds plus the fact that I can never set a foot outside without having rain? It somehow starts affecting my mood. Aside from that it also affects my motivation, which I pity since I’d prefer to be the cheerful type who promotes healthy smoothies and vitamins on instagram, and afterwards go jog 35km each morning. But freezing my *ss off in the morning and carrying 5 tissues with me (thanks to my cold) just isn’t for me.
I keep hoping that Spring starts earlier this year and that we will have 20 degrees weather by the end of February (Yeah, it’s not good for our climate, I know). ‘Cause I need my sunshine and warmth in order to get some energy.

Nowadays it takes me days to do things I usually do in several hours. And I’m talking about things I love doing here. Drawing, writing, even my resolution to finally read my books I haven’t started after over a month. Then there are the struggles related to my mental health (which I’d rather not talk about, unless you’re someone I’m close with and I want to talk about this with you). And that doesn’t really help me get more motivated again either.

I don’t want to guilt trip anyone but I do seem to notice that I avoid sending messages to friends more and more lately; under the motto ‘they’re busier than me, they don’t need my nagging’. Which is partly true, because I meet with way less of my friends than I used to, which I also understand since most of them work full-time, study or are busy doing internships etc.
If I come over as that one overly talkative or clingy friend, than I apologise. Self-knowledge has taught me over time that I have this need for chatting, meeting up or often to be around people (well … I’m an extrovert after all)

I also don’t have a job at the moment. The fact that this job-search-company pretty much “stalks” (read: sends me occasionally several emails, letters and “invites” in just a few weeks time) doesn’t help either. Yes, I do want to work. But no, not in a supermarket where I work 5 to 6 days a week, often during the weekends thanks to which I can’t meet up with friends and/or have little free time, and eventually they falsely accuse you of taking cash out of a cash register (based on a true story). Thanks anyway for the offer. Personally, I believe to worthy of a job that’s slightly better, if I’m even allowed to think that without you threatening to take away my unemployment benefit.

Thanks to all of you who have put effort in reading all of this. This is nothing personal towards any of you, just to be clear. I’ve been having these thoughts for a while now and in my case it helps to write it off.

Rant over and out!